İZNEWS | Kilometrelerce uzunluğunda araba konvoyları. Kimisinin elinde bi kaç parça eşya, kimisi ellerini arkada ovuşturmuş başı önde yavaş yavaş ilerliyor. Yan tarafta bi kaç keçi, koyun. Tarlalara konuşlanmış binlerce kadın, çocuk, genç, yaşlı.
John Steinback’ın Gazap Üzümleri romanı geliyor aklıma; 1930’lu yıllarda 3 milyon insan yoksulluk, zorbalık veya sadece açlık yüzünden evlerini terketmek zorunda kaldığı ‘umut yolculuğu’na çıkmıştı, Kaliforniya’ya doğru.
Afrin’den çıkmak zorunda kalmış yüzbinlerce insan nereye gideceğini bilmeden yollara dökülmüş. Biz de yol hikayelerini takip ediyoruz. Akşam güneşi ile birlikte soğukluk inmeye başlıyor ”sabaha daha çok var, bu geceyi ölmeden atlatırsak sabahı, sabah düşünürüz” diyor 65 yaşındaki Hasan Amca. Bir tütün sarıyor. Yaktığı sigarasının dumanı önce yüzünde dağılıyor, sonra gözlerini ıraklara dikip derin düşüncelere dalıyor.
7 çocuk babası Hasan Amca, çocuklarını ve 89 yaşındaki babasını da alarak Afrin’den çıkmış. Beyazlaşmış saçları, ince uzun gövdesi. Dökülmeye yüz tutmuş arabasının üstüne attığı bi kaç parça eşya, battaniye ve döşek ile nereye gideceğini bilmeden yollara dökülmüş..
Modern zamanın ‘umut yolculuğu’nda bir ömür geçiren Kürtler. Bir umut.. Dünyanın dört bir yanına dağılmış, ne bir evi olmuş ne de düzenli bir yaşamı. “Çok kan döktü bu topraklar” diye devam ediyor Hasan Amca, “çok öldük, çok çocuk, genç verdik bu topraklara. Ne evimiz kaldı, ne de taş üstünde taşımız. Parçalara bölündük, herkes bir yerlere gitti. Bilmiyoruz kim sağ kim ölü.. Onurumuzdan, gururumuzdan başka bir şeyimiz kalmadı.. Çok öldük oğlum, çok ölüyoruz..”. Dolan gözleri ile sigarasından derin bi duman çekiyor içine.. Anlayamıyordum, keza anlamak için o coğrafyanın acısında yoğrulmak gerekiyordu, ama görebiliyordum.. Savaş bölgelerinde yaşanan binlerce trajediden bir tanesiydi Hasan Amca’nın öyküsü. Çok trajedi, hikayeler..
* * * * * * *
Uzaktan boğuk boğuk gelen köpek seslerine karışan silah sesleri arasında uyumaya çalışıyoruz. Sabah kalktığımda insanlar tekrardan yola dökülmüş, gazetecilerde konvoyla birlikte ilerlemeye devam ediyorlardı.
Hasan Amca’yı aradı gözlerim, Hikayesi derindi çünkü…
Bir kaç gün sonra şans eseri Hasan Amca’yı bulmayı başarıyorum. Arabasının gölgesine yaslanmış, tütün sarıyordu. Beni görünce pek sevinmediğini hissediyorum. Keza bölge halkı herkesi çok sevse de gazetecilere mesafeli davranıyorlar artık. Belki de Hasan Amca ile aramızdaki tek engel de kameramdı. O yüzden Hasan Amca ile sohbet ederken kameramı çantama koyup, herşeyi hafızama kaydetmeye çalışıyorum. Ama Hasan Amca ile en çok susuyoruz. İnanılmaz bir sessizlik hakim oluyor. Bu sessizlikten sıkılmış olmalıyımki etrafıma bakınmaya başladım. Hasan Amca’nın babası Bave Azad’ı göremiyorum. Orada babalar oğulları ile anılıyor. Ya da başka bir simge ile, Hasan’ın babası da diğer oğlu Azad ile anılıyordu. Bende öğrenmiştim artık “Bave Azad nerede?” diye soruyorum Hasan Amcaya. Sessizlik.. Başka bir sigara daha yakıyor. Sessizce kalkıp gitti yanımdan.. Hasan Amca’nın en büyük oğlu Rüstem’i bulup ‘Hasan Amca’nın nesi olduğunu’ soruyorum.
“Sabah kalktığımızda Bave Azad kötüydü.. Tekrardan yola koyulduğumuzda daha kötü oldu, aradan bir kaç dakika geçmeden vefat etti.. bir mezar bile yapamadık, toprağı kazdık, gömdük ve başına bi taş koyduk..”.
‘Kürdün kaderi tam da bu’ diye geçiriyorum içimden. Bir mezar taşının bile olamaması.. Bir kaç sene önce Kobani savaşı esnasında Türkiye’ye geçmek zorunda kalmış 83 yaşındaki gırtlak kanseri Amune Teyze’nin sözleri geliyor aklıma “öleceğimi biliyorum, bu hastalık beni çok götürmez. Beni Kobani’ye götürün orada gömün… Ölüm bile bize hain evlat, bari öleceğimiz yeri biz seçseydik..”
Yüzbinlercesi gibi o da toprağına ve evine hasret bir şekilde göç yollarında hayata gözlerini yumdu…
Zagros Cetinkaya
@İznews Agency
